11 Μαρτίου 2011

Τι κάνει μια μαύρη πάπια στο κέντρο της Αθήνας


Μπορεί από την είσοδο του café να μην διακρίνεται αμέσως η κομψή Πάπια, που τίποτα δεν της ξεφεύγει, καθώς παρακολουθεί τους πάντες και τα πάντα, θρονιασμένη πάνω από τον μπουφέ. Τα κολλάζ  που κοσμούν τους τοίχους και η εντυπωσιακή ξύλινη οροφή που στεγάζει κάθε ανήσυχη δημιουργικότητα, συνήθως μονοπωλούν τις πρώτες ματιές. 

Την ώρα που καβουρντίζεται ο espresso και μοσχοβολά ο τόπος, διαλέγεις τραπέζι  και αρχίζεις να νοιώθεις χαλαρά σαν στο σπίτι σου. Ο καφές με το συνοδευτικό κέικ ή το «υποβρύχιο» -εν είδει κεράσματος- καταφτάνουν. Τώρα μπορείς να τα απολαύσεις ξεφυλλίζοντας μία free press ή κάποιο από τα βιβλία των εκδόσεων ΑΓΡΑ και ΠΟΛΙΣ ή απλώς χαζεύοντας  το ποικιλόμορφο κοινό που μπαινοβγαίνει.

Στο «Black Duck Multiplarte» υπάρχουν διάχυτες μια διακριτική κομψότητα μαζί με μια γενναιόδωρη διάθεση που αγγίζει και το παραμικρό διακοσμητικό αντικείμενο. Και κυρίως… όλοι όσοι εργάζονται εκεί ξέρουν να κρατάνε τη θέση τους.
 Ένα all day στέκι, στο κέντρο της Αθήνας (Χρήστου Λαδά 9α), ένας καλαίσθητος, πολυεπίπεδος χώρος, με café και bar στο ισόγειο, εστιατόριο στον πάνω όροφο και gallery  στο υπόγειο. Σημείο καίριο αλλά και βολικό για συνάντηση φίλων, επαγγελματικό ραντεβού,  γεύμα ή δείπνο, ακόμη και για μια εικαστική ενημέρωση, καθώς φιλοξενούνται εκθέσεις ζωγραφικής και φωτογραφίας νέων ή/και ευρύτερα γνωστών καλλιτεχνών. 

Με προσεγμένο και προσιτό οικονομικά φαγητό, η «κουζίνα» του Black Duck διέπεται από μεσογειακό πνεύμα  και βασίζεται σε επιλεγμένα  αγνά υλικά. Ο βασικός κατάλογος-menu εμπλουτίζεται από τα πιάτα ημέρας, με πολλές επιλογές γεύσεων τόσο στα κυρίως πιάτα και τις σαλάτες  όσο και στα γλυκά. Ο προσεγμένος κατάλογος των κρασιών συνοδεύει κάθε επιλογή.
Καθώς το βράδυ προχωρά, τα «bites» δυναμώνουν, η διασκέδαση αλλάζει προφίλ, ενώ ο barman προτείνει με έμπνευση νέα Black Duck cocktails. Οι Djs συνθέτουν το soundtrack μιας μοναδικής βραδιάς από μια τεράστια συλλογή, που σε ταξιδεύει από την jazz και την world music έως τη funk και τη soul.

Τα μουσικά live που φιλοξενούν το bar και το café «ανοίγονται» σε όλα  τα είδη της μουσικής, ικανοποιώντας και τους πιο απαιτητικούς θαμώνες. Υπάρχει μια προτίμηση στην ελληνική jazz, χωρίς να λείπουν μουσικές βραδιές αφιερωμένες στον παλιό, καλό, ελληνικό κινηματογράφο, το cabaret, το έντεχνο τραγούδι και το ρεμπέτικο, με εκλεκτούς εκπροσώπους από το κάθε είδος.
Η εκδοτική δραστηριότητα δεν θα άφηνε το Black Duck ασυγκίνητο! Έτσι, μέχρι σήμερα έχει πραγματοποιήσει δύο εκδόσεις:
·        τις «Καραμέλες Βουτύρου» με προσωπικές ιστορίες, και
·        το «Ένα Προσωπικό Θέατρο Σκιών» με αφορμή τον λαϊκό του ήρωα.
Πρόκειται για δύο βιβλία που, όσοι γνωστοί συγγραφείς, καλλιτέχνες  και φίλοι απλώς ήθελαν, «εμπιστεύτηκαν» στη Μαύρη Πάπια ένα κατάδικό τους συναίσθημα.  Αξίζει να σημειωθεί ότι τα βιβλία του χαρίζονται σε θαμώνες και επισκέπτες του χώρου.
Όπως καταλαβαίνετε, το πιο σημαντικό, ενδιαφέρον, δυνατό και κρίσιμο σημείο του Black Duck είναι  αυτοί που περνάνε τη γυάλινη πόρτα του: συνδυασμός ηλικιών και ενδυματολογικών αναζητήσεων εναρμονίζονται χαρούμενα και πρωτότυπα. Άνθρωποι που νοιώθουν και επιζητούν να είναι ελεύθεροι. Γι αυτό και η ζωντάνια υπερτερεί του καθωσπρεπισμού, όπου ημέρες και νύχτες κυλούν απρόσκοπτα και αυθόρμητα. Καθώς οι εικόνες πολλαπλασιάζονται,  ανοίγονται νέοι δρόμοι  και όποιος θέλει να εκφράσει κάτι από τον εσώτερο εαυτό του δεν έχει παρά να ανταποκριθεί στην πρόκληση.  

Με αυτές τις σκέψεις και με την πλέον αισιόδοξη διάθεση το Βlack Duck δημιουργεί ένα blog και σας θέλει όλους! Θέλει: πολλές ιδέες, πολλή μουσική, πολλή συμμετοχή, πολλά σχόλια πολιτικού, πολιτιστικού, κοινωνικού, οικονομικού, πνευματικού περιεχομένου. 
Ας πούμε ότι περπατάτε στο κέντρο της πόλης χαλαροί ή τσιτωμένοι, ήρεμοι ή θυμωμένοι, με αισιόδοξη ή βαρύθυμη διάθεση και κάτι τραβάει την προσοχή σας, σας προκαλεί ένα συναίσθημα, σας ανακαλεί μια μνήμη, θέλετε να κάνετε, βρε παιδί μου, και εσείς την καταγγελία σας για τα κακώς κείμενα ή να πείτε το «μπράβο» σας ενισχύοντας τα καλά πράγματα που σίγουρα, κάποιες φορές, συμβαίνουν! Στείλτε μας το δείγμα γραφής σας σαν διήγημα, χρονογράφημα, ευθυμογράφημα ή όπως αλλιώς το έχετε φανταστεί! Η συντα(ρα)κτική ομάδα του Black Duck θα το αναρτήσει πάραυτα!  Στη συνέχεια, με τη σύμφωνη γνώμη σας, μπορεί να το δημοσιεύσει  στη μικρή δεκαπενθήμερη εφημερίδα, ή μπορεί να το συμπεριλάβει σε μελλοντική έκδοση! Διότι η συλλεκτική έκδοση κάθε γενέθλιου έτους του Black Duck αποτελεί πλέον θεσμό!  Ναι, διότι γιορτάζει τα γενέθλια του την 1η Νοεμβρίου!!

Μπορεί, όμως, εκεί που κάθεστε αμέριμνοι να σας έρθει η ιδέα για μια έκθεση στο χώρο της gallery. Μπορεί, ας πούμε, να θέλετε να αναδείξετε  μια προσωπική σας συλλογή, αντικείμενα που τα μαζεύατε από παιδί και έχουν μείνει ξεχασμένα μέσα σε σκονισμένες κούτες σε κάποιο υγρό και ανήλιαγο υπόγειο. Δεν έχετε παρά να το προτείνετε!  Ο,τιδήποτε σκαρφιστείτε ψιθυρίστε το στη Black Duck! Δεν πρόκειται να σας παρεξηγήσει διότι εδώ και δυό χρόνια αγκαλιάζει τη Δημιουργία και μάχεται αδυσώπητα τη Μοναξιά!!  Δεν σας ήρθε η επιθυμία να συνδράμετε την προσπάθεια της Μαύρης Πάπιας; Κι αυτή μόνη της αγωνίζεται.

6 σχόλια:

  1. Καλώς το και στον κόσμο του blogging! Αυτό το παπί είναι πολύ up to date τελικά!

    Μέχρι να ξαναβρεθούμε όλοι μαζεμένοι στη Χρήστου Λαδά φαντάζομαι πως μπορούμε να πίνουμε τον καφέ μας διαδικτυακά!

    Γειά μας,
    Μ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Καλορίζικο το blogspot. Ευχόμαστε κάθε επιτυχία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Κάθε πρωί που ξεκινάω από το σπίτι μου για τη δουλειά μου, έχω το ίδιο συναίσθημα – και ας έχουν περάσει δεκαετίες- όπως όταν περίμενα στη στάση το σχολικό: άγχος μήπως έχω ξεχάσει κάτι πολύτιμο, γνώση ή αντικείμενο (ιδίως το μοιρογνωμόνιο ή το σάντουϊτς για το διάλειμμα), αγωνία μήπως δεν μου έρθει στο μυαλό η δέουσα απάντηση στη δέουσα στιγμή (ποτέ δεν αναρωτήθηκα για την εγκυρότητα της ερώτησης), εγρήγορση μήπως δεν μπορέσω να αξιοποιήσω τα προνόμια που, χωρίς τη συμβολή μου αλλά από την καλή μου μοίρα, μου είχαν παραχωρηθεί (δεν εκτιμούσα αρκούντως το γεγονός ότι οι γονείς μου παρά τα λάθη τους ήταν απόλυτα συνειδητοποιημένοι γονείς).
    Τότε, κοιτούσα έξω από το παράθυρο του πούλμαν την άχτιστη και μη αξιοποιημένη –ακόμη- από την αντιπαροχή Αθήνα. Τώρα, μετά την αξιοποίησή της περπατάω και βλέπω ενοικιαζόμενα μαγαζιά με τα απομεινάρια από τις ταμπέλες για SUPER προσφορές, σκουπίδια, λακκούβες, άστεγους. Η στοά που συνδέει τη Νίκης με την Καραγεώργη Σερβίας προσφέρει «ιδανικές» συνθήκες προστασίας από το χειμωνιάτικο κρύο και κάποια ελάχιστα ρεύματα το καλοκαίρι. Η δεύτερη «καλή» επιλογή είναι στην Κολοκοτρώνη, εκεί που το πεζοδρόμιο κάνει μια εσοχή πίσω από τις νεαρές νεραντζιές. Η είσοδος του πρώην ΑΚΡΟΝ στη Σταδίου αποτελεί ικανοποιητική λύση, όπως και το πεζοδρόμιο έξω από την Τράπεζα της Ελλάδος. Η πλατεία Κλαυθμώνος προσφέρει συνθήκες σουΐτας. Θα προσέθετα και διάφορες γωνιές στον πεζόδρομο της Κοραή. Πιο κάτω δεν έχω τολμήσει να προχωρήσω.
    Δεν θέλω να εφησυχάζω ούτε να αδιαφορώ. Νοιώθω, όμως, όπως τότε: κάτι δεν καταλαβαίνω, κάτι απαραίτητο ή πολύτιμο έχω ξεχάσει, εξακολουθώ να μην έχω τη δέουσα απάντηση. Οι ενοχές για τα προνόμιά μου δεν εξιλεώνουν. Οι ρήσεις «τίποτα δεν θυμώνει τον άνθρωπο όσο η στέρηση της ελευθερίας του» φαντάζουν υπερβολική πολυτέλεια όσον αφορά τους συγκεκριμένους ανθρώπους. Έως και άχρηστη. Σαν να τους δίνεις πουπουλένιο λευκό πάπλωμα. Πίσω απ’ αυτή τη βρωμιάρα φτώχεια υπάρχουν ψυχές, ψυχισμοί, χαρακτήρες. Κάποτε ήταν και αυτοί παιδιά. Δεν είχαν όνειρα; Άγχη; Αγωνίες; Τι –άραγε- νοιώθουν όταν απλώνουν τα ρυπαρά στρωσίδια τους πάνω στις πλάκες του πεζοδρομίου; Μερικοί διαθέτουν και αίσθηση χιούμορ μετατρέποντας χάρτινες κούτες σε κομοδίνα. Αλλά, ποιος μπορεί να αστειεύεται με την εξαθλίωση;
    Δεν τους μιλάει κανείς και συνήθως δεν μιλάνε σε κανέναν. Αλλά η σιωπή τους είναι κακής ποιότητας, απειλητική, εχθρική, αδιέξοδη. Όταν έχουν τεταμένο το χέρι συνήθως αφήνω ένα κέρμα, μήπως ξορκίσω το κακό, μήπως ξεγελώντας για λίγο την πείνα τους, κυριολεκτική και μεταφορική, παρατείνω την ασφάλειά μου. Αλλά για πόσο; Πόσο αντέχει την παράταση αυτή η ένδεια; Υπάρχει αρμόδια υπηρεσία του Δήμου ή κάποιου Υπουργείου; Πού πήγαν αυτοί που έκοβαν κορδέλες εγκαινίων και εκσφενδόνιζαν χαμόγελα αυτοπεποίθησης μπροστά στα φλας; Τα παράπονα, οι γκρίνιες, η συναίσθηση για το προνόμιο της θαλπωρής ενός σπιτιού δεν ωφελούν, δεν δίνουν λύση.
    Τους λυπάμαι και τους φοβάμαι αυτούς που δεν έχουν ένα σπίτι να καταφύγουν. Αλλά ταυτόχρονα εξοικειώνομαι μαζί τους. Κάπως τους συνηθίζω…. συνηθίζουμε τη φρίκη… μας τρομάζει η ομορφιά… Όποιος δεν φοβάται το πρόσωπο του τέρατος θα πει ότι του μοιάζει, διατύπωνε σοφά στις εκπομπές του στο Τρίτο Πρόγραμμα ο Μάνος Χατζιδάκις… Λες… να έχω αρχίσει να μοιάζω με τέρας;;;;;;;;;;;

    Σοφία Μυλωνά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Σοφία μου,
    είναι κρίμα οι ιθύνοντες με την δική τους τερατώδη ασχήμια να σε πείσουν ότι εσύ μοιάζεις με τέρας!Ο Μάνος Χατζιδάκις με την ευστοχία και ευστροφία του,μας λείπει περισσότερο από ποτέ.Όμως δεν απελπίζομαι,στους" φτηνούς" και δύσκολους καιρούς,συνήθως βγαίνουν "ακριβά"πρόσωπα..Σαν τις μικρές πρασινάδες στο τσιμέντο της πόλης!
    Ντόρα Ρ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. θελετε να οργανωθούμε και να αρχισουμε τα φυτεματα; μ' αρεσε αυτό για τις μικρες πρασινάδες. Εγώ δεν εχω ηγετική φυσιογνωμία. ποιος θέλει να αναλάβει αρχηγός; Να γλυκάνουμε λίγο και τη Σοφία!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Μια σκέψη για την απάθεια της εποχής

    Ξαφνικά ανοίγεις μια πόρτα και απλώς χάνεσαι. Στο βάθος μια φιγούρα ξεχωρίζει και σου θυμίζει κάτι που επιθυμείς. Είναι οι γλυκειές μνήμες από το παρελθόν ή είναι το παρόν που ζεις σε άλλη διάσταση;
    Το έχεις ανάγκη και όσο σε απογοητεύει το παρόν, το δικό σου το παρόν, όχι αυτό που σου δημιουργούν οι άλλοι, τόσο εσύ χορεύεις με τη φιγούρα που επιθυμείς. Τη ζωγραφίζεις, της φυσάς ζωή. Θέλεις ένα χώρο που θα είναι εκείνη και μαζί θα χάνεστε.
    Ζούμε άλλωστε πάντα εδώ; Μήπως είναι καλύτερα εκεί;
    Η άλλη διάσταση εκπλήσσει με όλη τη δύναμη της φαντασίας μιας ζωής. Όλες οι απογοητεύσεις αλλά και οι ηδονές έχουν φτιάξει το πιο όμορφο και ζωντανό παρόν. Όσο πιο πολλά τα χρόνια μας βαρύνουν τόσο η φιγούρα ζωντανεύει, κάνει διάλογο. Και τελικά είναι σαν ένα φόρεμα που χορεύει με τον άνθρωπο που θα το φορέσει. Στροβιλίζεται σε δύνες ονειρικές, απόκοσμης μουσικής για να φορεθεί ή να τυλίξει, ποιός και από ποιόν. Και που θα καταλήξει στο τέλος του χορού μια φιγούρα τραγική, στο τέλος της απόκοσμης μουσικής, άνθρωπος και φόρεμα, ένα. Μια φιγούρα πίσω από τη πόρτα.
    Θα ανοίξει ποτέ αυτή η πόρτα χωρίς τη φιγούρα να καραδοκά;

    ΑπάντησηΔιαγραφή