Ας πούμε ότι περπατάτε στο κέντρο της πόλης χαλαροί ή τσιτωμένοι, ήρεμοι ή θυμωμένοι, με αισιόδοξη ή βαρύθυμη διάθεση και κάτι τραβάει την προσοχή σας, σας προκαλεί ένα συναίσθημα, σας ανακαλεί μια μνήμη, θέλετε να κάνετε, βρε παιδί μου, και εσείς την καταγγελία σας για τα κακώς κείμενα ή να πείτε το «μπράβο» σας ενισχύοντας τα καλά πράγματα που σίγουρα, κάποιες φορές, συμβαίνουν!
Στείλτε μας το δείγμα γραφής σας σαν διήγημα, χρονογράφημα, ευθυμογράφημα ή όπως αλλιώς το έχετε φανταστεί! Η συντα(ρα)κτική ομάδα του Black Duck θα το αναρτήσει πάραυτα!
Στη συνέχεια, με τη σύμφωνη γνώμη σας, μπορεί να το δημοσιεύσει στη μικρή δεκαπενθήμερη εφημερίδα, ή μπορεί να το συμπεριλάβει σε μελλοντική έκδοση! Διότι η συλλεκτική έκδοση κάθε γενέθλιου έτους του Black Duck αποτελεί πλέον θεσμό!
Ναι, διότι γιορτάζει τα γενέθλια του την 1η Νοεμβρίου!!
15 Ιουνίου, 5.30 μ.μ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΦεύγω από το γραφείο μου στην Ομόνοια.
Αποφεύγω τη Σταδίου γιατί μαίνονται ταραχές .
Ανεβαίνω από την Πλατεία των Αγίων Θεοδώρων, στρίβω στη Χρήστου Λαδά.
ΙΔΕΑ!!!
Μπαίνω στο Black Duck να αναθαρρήσω λιγουλάκι.
Σήμερα έχει πληγωμένο χαμόγελο και τσακισμένα τα φτεράκια.
Με κερνάει κόκκινο κρασί.
Παίρνω τ’ απάνω μου!
Φιλικά πρόσωπα και διάθεση.
Η ζωή, τελικά, είναι ωραία.
….
Κάτι κακό γίνεται.
Θόρυβοι εχθρικοί, κόσμος απειλητικός και αποπροσανατολισμένος.
Δυο αγόρια ορμάνε μέσα και δύο νεαροί άντρες: ο ένας τρέχει προς τα κάτω, ο άλλος σαν να κρύβεται πίσω από τον μπουφέ.
Κάποιος αρχίζει να κατεβάζει το ρολό ασφαλείας.
Μια ομάδα ΔΙΑΣ αναλαμβάνει δράση, τσακίζουν το ρολό και εφορμούν: ένας ρίχνει μια καρέκλα, άλλος μουρμουρίζει κάτι ανάμεσα σε βρισιά και διαταγή, άλλος τραβολογάει τον νεαρό φωνάζοντας να τον ακολουθήσει, ένας τρέχει στην σκάλα προς τον όροφο, άλλος προς το υπόγειο, ένας ρίχνει μια γκλομπιά σε ένα τραπέζι, άλλος σε μια γλάστρα.
Κάπου σπάει κάτι γυάλινο, μετά κάτι πέφτει, μετά ένας απροσδιόριστος γδούπος.
- Γιατί μας το κάνετε αυτό;
Απορεί το παπί από τον πάγκο του χωρίς, όμως, να παραπονιέται γιατί παραβίασαν το χώρο του και σπάσανε τα πραγματάκια του.
Προσπαθεί μόνο να καταλάβει τον παραλογισμό και να στηρίξει όλους εμάς που ζητάμε καταφύγιο στο χαμόγελό του.
Πολλά «γιατί» στον αέρα χωρίς λόγια απάντησης.
Δεν είναι ο βιασμός του χώρου.
Δεν είναι η απελπισία στο βλέμμα.
Δεν είναι η φτώχεια κάθε είδους, μόνο που η υλική πονάει πιο πολύ.
Δεν είναι ο φόβος.
Δεν είναι η συμπόνια.
Δεν είναι η ενοχή.
Ίσως, πάλι, είναι όλα μαζί.
Έχω τύψεις, γιατί βιαζόμουν να φύγω και άφησα το παπί μόνο να συμμαζέψει.
Φαινόταν ψύχραιμο, αν και διακρινόταν μια χλωμάδα κάτω απ’ το μαύρο του χρώμα.
Έπη Μέλη
Θαμών και Φίλη
το δράμα είναι ότι όλα αυτά συμβαίνουν ακόμη. με έπιασαν τα κλάματα για το μόνο παπί, για τα αγόρια, αλλά και για τα άλλα αγόρια της ομάδας ΔΙΑΣ (θύτες ή θύματα; το 'χετε σκεφτεί γιατί έκαναν αυτή την επιλογή;), για την ευαίσθητη ματιά της Έπης. λυπάμαι που ανάμεσα στους ανθρώπους υπάρχουν υπάρχουν υπέροχα πράγματα που δεν ανταλλάσσονται ποτέ.λόγω φόβου;
ΑπάντησηΔιαγραφήνα' σαι καλά Έπη μου. Θυμήθηκα τα νειάτα μου και τον Ζαν Ζενέ: "μπροστά στη δική τους βία,τί είναι η δική μου βία, που έγινε βία γιατί αποδέχθηκα τη βία τους".
ΑπάντησηΔιαγραφήΈνα είναι σίγουρο,ότι ζούμε ιστορικές στιγμές, τη σημασία τους δεν μπορούμε να την εκτιμήσουμε τώρα αλλά κάποια χρόνια αργότερα.Τώρα όσοι έχουμε κάπου να κοιμηθούμε και να φάμε και έχουμε δουλειά,μπορούμε ψύχραιμα να παρακολουθούμε τα γεγονότα,φοβισμένοι και ανήσυχοι μεν αλλά όχι απελπισμένοι.Η βία όμως δεν αντιμετωπίζεται.Πρωτόγνωρο όμως να μπουκάρει αστυνομία σε χώρους ιδιωτικούς,θυμίζει αμερικάνικες ταινίες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝτόρα Ρίζου
Αμερικάνικες ταινίες; Πολύ φοβάμαι πως έχει αρχίζει να θυμίζει ελληνικές ταινίες και μόνο, όπου η αστυνομία μπουκάρει συνεχώς σε ιδιωτικούς χώρους και τα σπάει και εκεί που πρέπεινα βρίσκεται είναι απών. Γιατί άραγε;
ΑπάντησηΔιαγραφήΠου ήταν η αστυνομία όταν λίγους μήνες πριν έσφαξαν τον Μανώλη Καντάρη ακριβώς κάτω απο το σπίτι του;. Πού ήταν ακριβώς όταν "κάποιοι" έδερναν ανελέητα ηλικιωμένους στο Σύνταγμα; Α! ναι ξέχασα...προστάτευαν κουκουλοφόρους πλάι απο τη Βουλή. Θα μου πείς η αστυνομία δε σκότωσε τον Γρηγορόπουλο; Όλα αυτά και άλλα πολλά που δεν γνωρίζουμε θυμίζουν τελικά Ελληνικές γκανκστερικές ταινίες!Και μη χειρότερα...
ΑπάντησηΔιαγραφή